با اینکه متانت و آرامشت از پسِ نوشته‌های پر ز منطقت همیشه نمایان بود، اما تصورم بعد از همان یک‌بار دیداری که در همایش برترین بانوان وبلاگ‌نویس، با هم داشتیم، به کلی دگرگون شد. منِ طوفانی، کجا آن همه آرامش و وقار را می‌توانستم دیده باشم؟! بر خود بالیدم و بر دستان اینترنت بوسه زدم، که مرا با گوهری چون حضور شما آشنا کرد.
اما امروز، چگونه بار این شرم عظیم را تحمل کنم؟ حتی چگونه رویم شود تا روی دیوار نمایه‌های آن‌لاین‌تان، ابراز درد نمایم؟ گیرم از شما هم پنهان شدم، در پیشگاه تعالی، چه بهانه‌ای برای غیبت در آن هنگامه‌ی سوال بیاورم؟ کجا بود تن بی‌ارزش من، وقتی که روح عظیم تو در زیر فشار جور تفال می‌زد؟
و وای بر ما در آن دقایق عدالت، که سحرشان برای‌شان رذالت، و سکوت‌مان برای‌مان حقارت آورد. و خوشا به سعادت تو، در آن زمان که نور حقانیت از گفتارت طلوع کند و درد، حمایل‌کش عظمتت شود…
از اینکه می‌بینم پست‌های ویژهای که برای هفته‌ی بلاگ‌نویسی نوشته می‌شوند یک گام به جلوتر رفته‌اند و پای پادکست‌ها هم به میان آمده، خیلی خوشحالم.
از شما دعوت می‌کنم تا ضمن شنیدن پادکست‌های زیر که به مناسبت هفته‌ی بلاگ‌نویسی منتشر شده‌اند، پادکست‌های‌تان را حول این موضوع، هوا دهید، تا از شنیدنش کیفور شویم!
شکی نیست که «وبلاگ» نخستین بهانه‌ی تولید محتوای وسیع در اینترنت، و به خصوص در وب فارسی است. بیراه نیست حتی اگر بلاگستان را مادر شبکه‌های اجتماعی بنامیم، چرا که نخستین گروه‌ها، حلقه‌ها و پیوندها، بین همین وبلاگ‌ها در وب پدید آمد.
گرچه امروز وب، به لطف شبکه‌های اجتماعی و ابزارهای وب۲ شلوغ‌تر و پرجمعیت‌تر شده است، و گرچه مطالب خواندنی و حرف‌های حساب زیادی را می‌توان در این شبکه‌ها یافت، اما هنوز هم وبلاگ‌ها جایگاه ویژهای در تولید محتوا دارند.
رسم امروز این است که ۵ وبلاگ جدیدی که جالب یافته‌ایم را لیست کنیم. اما بنا به شرایط امروز، که بسیارند وبلاگ‌هایی که بلاگستان را آغاز کردند و حالا کنار نشستند، خواستم تا لیستی از این به اصطلاح پدران بلاگستان فارسی منتشر کنم، تا شاید رغبتی شود برای عده‌ای که نوشتن از سر گیرند.
این لیست سالیان پیش به همت اسد علیمحمدی عزیز و با نام کلاسیک‌های بلاگستان منتشر شد. گرچه شاید عده‌ای از آن جا مانده باشند، اما به هر حال بد نیست برخی خاطرات را دوباره زنده کنیم:
اگر خاطرتان باشد، چند سالی‌ست که ۳۱آگوست مصادف با ۹ شهریور ماه بنام روز جهانی وبلاگ یا Blog Day معرفی شده است. معمولاً در آن روز، بلاگ‌نویسان طی یک حرکت جمعی، ۵ وبلاگ جدید را طی پستی معرفی می‌کنند.
یک هفته بعد از این روز، مصادف می‌شود با ۱۶شهریور، که نخستین وبلاگ فارسی در این روز متولد شد و به همین مناسبت مزین است بنام «روز بلاگستان فارسی». پیشنهاد شده است که در این یک هفته، یک حرکت جمعی در بلاگستان فارسی داشته باشیم و درباره‌ی «وبلاگ و وبلاگ‌نویسی» گپ بزنیم. که شرح کامل این موضوع در سایت رسمی روز بلاگستان فارسی آمده است.
در کنار این برنامه‌ها، پایگاه اطلاع‌رسانی جشنواره‌های فضای مجازی هم خواسته است تا مطالبی را که برای روز جهانی وبلاگ در نظر گرفته‌اید، پیش از انتشار برای‌شان ارسال کنید تا از بین آن‌ها به ۵ معرفی‌کننده و معرفی‌شده‌ی برتر به رسم یادبود هدایایی تقدیم کنند. همچنین مقرر شده است تا نشستی با همین موضوع برگزار شود و در آن به گپ‌زنی بپردازند.
حین خواندن فیدهای ProBlogger، یک پست کوتاه که بعنوان پست مهمان توسط نویسنده‌ی وبلاگ Two Hour Blogger نوشته شده بود، توجهم را به خودش جلب کرد. از آنجائی‌که این روزها همه شاهد توجه بیش از حد به پست‌های مینیمال در شبکه‌های اجتماعی هستیم، بد نیست این نکات را آویزه‌ی گوشمان کنیم!
با اینکه متانت و آرامشت از پسِ نوشته‌های پر ز منطقت همیشه نمایان بود، اما تصورم بعد از همان یک‌بار دیداری که در همایش برترین بانوان وبلاگ‌نویس، با هم داشتیم، به کلی دگرگون شد. منِ طوفانی، کجا آن همه آرامش و وقار را می‌توانستم دیده باشم؟! بر خود بالیدم و بر دستان اینترنت بوسه زدم، که مرا با گوهری چون حضور شما آشنا کرد.
