قرار گذاشته شده بود که ساعت ۲۰:۳۰ دقیقه روز ۲۸مارس در حرکتی نمادین در سراسر جهان به احترام زمینی که ما را مأمن داده و ما با بی‌مبالاتی خود موجب تغییرات آب و هوایی سهمگینی در آن شده‌ایم، یکساعت چراغ‌ها خاموش شوند!
این روزها که اتفاقاً خیلی‌ها در مسافرت به سر می‌برند و به دیدن جاهای دیدنی و زیبای زمین رفته‌اند، فرصت خوبی است که به یاد داشته باشیم که چقدر با دیدن نقاط بکر طبیعت لذت می‌بریم و چقدر حالمان گرفته می‌شود وقتی می‌بینیم انسان با دست بردن به طبیعت خرابش کرده :|
یاد بحران آب بیافتیم، که بجای ایراد گرفتن به خودمان، به دولت غرش را می‌زنیم که عُرضه‌ی تامین آب مملکت را ندارد! یادی کنیم از ریزگردها، از خشک شدن رودها و دریاچه‌ها، از طوفان‌ها و باران‌های غیرطبیعی، از گرما و سرمای بی‌سابقه و همه تغییرات غیرطبیعی دیگر زمین که همه با هم باعث‌شان هستیم اما نمی‌توانیم حتی یکساعت در سال برایش وقت بگذاریم و کمی بیاندیشیم که شاید از این پس اندکی تغییر کنیم و اندک اندک با زمین مهربان‌تر شویم.
ساعت ۲۰:۳۰ دقیقه ۲۸ مارس گذشت، اما این فقط یک ساعت نمادین بود، اصلا هم ساعت خاص و مهمی نبود! هر وقت که خودتان وقت کردید، حتی یکساعت هم نه، هرقدر که خودتان خواستید، فکر کنید که چطور بین روزمرگی‌های‌تان با اندکی تغییر که حتی باعث دردسرتان هم نشود، می‌توانید کمی مهربانی نثار زمین کنید…
فردا ۱۳ فروردین ماه، بنام روز طبیعت نام‌گذاری شده. خیلی از ماها، فردا رو به همراه اقوام و آشنایان در دامان طبیعت می‌گذرونیم و خاطره‌ها رقم می‌زنیم. اما در پس زمینه‌ی این خاطره‌ها، مناظر زیبای طبیعی نهفته‌اند که اگه نباشند، خاطره‌ای هم نخواهد بود!
ساعتی از امشب با نام “ساعت زمین” نام‌گذاری شده و دعوت شده تا از ساعت ۲۰:۳۰ الی ۲۱:۳۰ و حتی بیشتر، چراغ‌ها رو خاموش کنیم تا از این طریق به سیاره‌مون، زمین، و طبیعت دوست‌داشتنی‌اش کمک کنیم.
خبر خوشحال کننده برای من این بود که امسال دولت ایران هم با این حرکت بین‌المللی همراه شده و قرار است تا در ساعت اعلام شده، نمادهای شهری ایران هم در خاموشی فرو روند.
لطفاً شما هم برای کمک به زمین چراغ‌ها را خاموش کنید، نه فقط در «ساعت زمین»، بلکه در هر ثانیه‌ای که به آنها نیاز ندارید…
امروز ایمیل تاسف‌باری به دستم رسید که نشان می‌داد نه تنها مسئولین به فکر محیط زیست نیستند که حتی گاهاً خودشان یکی از مهمترین و بزرگترین عوامل از بین برنده‌ی آن هستند!
وقتی برای گردش به مکان‌های سرسبز می‌رویم، همیشه با دیدن زباله‌هایی که در طبیعت ریخته می‌شوند ناراحت می‌شوم. مخصوصاً حدیثه همیشه گله می‌کند که چرا مسئولین فکری به حال این اوضاع نمی‌کنند و افرادی را برای تمیز کردن مناطق جنگلی نمی‌گمارند. حتی یکبار در یکی از قسمت‌های سریال Desperate Housewives دیدیم مجرمانی که جرم‌های خفیفی دارند را به مناطق گردشگری می‌برند و مجبورشان می‌کنند تا آشغال جمع کنند، و با خودمان گفتیم چرا در کشور ما از این کارها نمی‌شود!
اما امروز ایمیل تاسف‌باری به دستم رسید که نشان می‌داد نه تنها مسئولین به فکر محیط زیست نیستند که حتی گاهاً خودشان یکی از مهمترین و بزرگترین عوامل از بین برنده‌ی آن هستند!
دفن زباله در جنگل‌های عباس آباد
فکر می‌کنید اگر قرار بود گردشگران این اندازه خرابی به بار بیاورند چقدر زمان لازم بود؟!
زمین خانه‌ی ماست و جنگل‌ها با صفاترین اتاق‌های آن. لطفاً به گندشان نکشید!!
امروز سیزده سال نودمان را در پارک ملی بوجاق در بندرکیاشهر بدر کردیم! آن‌چه می‌خوانید از بروشوری که NGO پیشگامان محیط زیست بندرکیاشهر توزیع کرد، تلخیص شده است. عکس‌ها هم کار حدیثه است. باشد که دلیلی شود برای دیدار شما از پارک خشکی-دریایی بوجاق!
پارک ملی بوجاق در اراضی کم ارتفاع حاشیه جنوب غربی دریای خزر واقع گردیده است که شامل تالاب‌های آب شیرین و شور و نیز تالاب‌های حاشیه سفیدرود می‌باشد. همچنین این تالاب دارای علفزارهای وسیع و تپه‌هایی در اطراف دهانه سفیدرود می‌باشد.
لاگون بندرکیاشهر در قسمت شرقی دهانه سفیدرود قرار دارد. کل این منطقه به عنوان سایت رامسر در کنوانسیون بین‌المللی حفاظت از تالاب‌ها و به ثبت رسیده است. تالاب بوجاق در مصب رودخانه سفیدرود و محل اتصال آن به دریای خزر تشکیل شده است. تمامی بخش شمالی آن همراه با بخش‌هایی از شمال غرب و شمال شرقی آن نیز بوسیله دریا احاطه شده است که در نتیجه ته‌نشست رسوبات سفیدرود در محل اتصال به دریا بوجود آمده است.
در سمت غربی آن رودخانه اوشمک قرار گرفته است و رودخانه سفیدرود از مرکز این پارک عبور می‌کند. مرز جنوبی آن نیز بوسیله اراضی و کانال آب روستای علی‌آباد محدود می‌گردد.
پارک ملی بوجاق سالانه میزبان بیش از ده‌ها هزار پرنده مهاجر آبزی است. این پارک زیستگاه زمستانی مناسبی برای باکلان کوچک است. همچنین تعداد زیادی از جمعیت جوجه‌آور باکلان در خاورمیانه، در پارک ملی مشاهده می‌شوند. همچنین پارک ملی میزبان بیش از یک درصد از جمعیت منطقه‌ای زمستان گذران پرندگانی از جمله غاز پیشانی سفید، قوی فریادکش و اردک ارده‌ای می‌باشد.
لاگون بندرکیاشهر و دهانه سفیدرود واقع در پارک ملی بوجاق نمونه‌های مناسبی از تالاب‌های طبیعی اراضی جنوب دریای خزر هستند. این قلمرو می‌تواند زیستگاه خوبی برای زمستان گذرانی درنای سیبری باشد.
«مهار بیایان‌زائی» وبلاگی است که از ۱۴ فروردین ماه ۱۳۸۴ تاکنون می‌کوشد در گام نخست جایگاه محیط زیست را در سبد اولویت‌های راهبردی کشور، به منزلگاهی درخور، ارتقاء بخشد؛ و در گام بعدی ثابت کند که بخش پهناوری از زیست‌بوم وطن، همان قلمرو برهنه و سوزان ماسه‌های بادی و شوراب‌های کویری و کلوت‌های سر به فلک کشیده و نبکاهای استوار عرصه‌های بیابانی، می‌تواند پایدارترین و غنی‌ترین صندوق ذخیره‌ی ارزی ایرانیان باشد.
آقای محمد درویش، نویسنده‌ی مهار بیایان‌زائی درباره خود و وبلاگش چنین می‌گوید:
در یکی از دوشنبه‌های زمستان سال ۱۳۴۴ به دنیا آمدم. آن طوری که تعریف می‌کنند، رادیو داشته می‌گفته: ساعت ۹ بامداد، اینجا تهران است، رادیو ایران … که من اومدم به دنیا! یک روز سرد در چهارمین روز بهمن که برف همه خیابان‌های تهران را سفیدپوش کرده بود …
از آن زمان باید ۴۰ سال می‌گذشت تا من به صرافت داشتن ابزاری به نام وبلاگ می‌افتادم برای برقراری ارتباطی سریع‌تر و ملموس‌تر با آنهایی که دوست‌شان داشتم و در باره‌ی موضوعی که برایم بسیار مهم است: محیط زیست و بیابان‌های ایران.
در حقیقت، نه این که می‌گویند: چل چلی! من هم تازه در چل چلی زندگی، فیلم یاد وبلاگستان کرد و کوشیدم تا عقب‌ماندگی تاریخی‌ام را در این حوزه با تولید شتابناک‌تر محتوا جبران کنم.
حالا از آن روز – ۱۲ فروردین ۱۳۸۴ – حدود ۵ سال می‌گذرد؛ پنج‌سالی که به نظرم، بیشتر از آن ۴۰ سال توانسته‌ام برای طبیعت و محیط زیست وطنم مؤثر واقع شوم.
برای همین است که اگر سنگ هم از آسمان ببارد، به وبلاگ‌نویسی در حوزه‌ی محیط زیست ادامه خواهم داد، با عشقی بیشتر و البته – امیدوارم که – با خرد و تجربه‌ای افزون‌تر.
باورم این است که فقر فرهنگی، مهمترین تهدید محیط زیست ایران است و برای درمان این فقر، یکی از کارآمدترین ابزارها، وبلاگ‌نویسی و افزایش ظرفیت‌سازی اطلاعاتی برای ایرانیان است.
آرمانم این است که مهار بیابان‌زایی هرگز متوقف نشود و روزی بتوانم کلید این کلبه‌ی مجازی را به اروند – فرزندم – تحویل داده و با خیالی راحت بروم ببینم آن سوی انفجار بزرگ چه خبر بوده است؟
اخیراً مهار بیایان‌زائی پنجمین سالروز تولدش را جشن گرفت و به همین مناسبت تعدادی از بلاگ‌نویسان و صاحب‌نظران، مطالبی را درباره این وبلاگ انتشار داده‌اند که آنها را می‌توانید در بایگانی فروردین ماه این وبلاگ بیابید. ضمناً به همین مناسبت صفحه محیط زیست بخش فارسی رادیو دوئچه‌وله، مصاحبه‌ای با آقای محمد درویش -نویسنده مهار بیایان‌زائی– داشتند که اینجا می‌توانید بخوانیدش.
پ.ن: قرار بود FaceOff ویژه‌ای برای ششمین دوره مسابقات دوئچه‌وله ۲۰۱۰ منتشر شود و این سلسله از مطالب در آن انعکاس یابد. اما متاسفانه به دلیل مدت زمان اندکی که تا پایان رای‌گیری عمومی باقی مانده، وعدم ارسال مطالب از سوی عده‌ای از بلاگ‌نویسان منتخب، تصمیم گرفتم تا این مطالب را در بلاگ‌نوشت منتشر کنم.
بلاگ‌نوشت آمادگی آن را دارد که در صورت تمایل سایر بلاگ‌نویسان منتخب، به معرفی وبلاگ‌های‌شان بپردازد.
