بلاگنوشتهای صادق جم دربارهی همهی چیزهایی که میخواهد به اشتراک بگذارد!
در جاده چالوس به سمت شمال در حرکت بودیم که بین راه یک مسیر فرعی توجه‌مان را به خودش جلب کرد. تابلوی «به سمت خانه‌ی نیما یوشیج» را دفعه‌ی قبل هم دیده بودیم. این‌بار که وقت بیشتری داشتیم، وسوسه شدیم تا گریزی بزنیم و ببینیم که پدر شعر نو کجا می‌زیست. البته با این باور که مسیر چندانی در پیش نخواهیم داشت!
برای دیدن تصاویر با اندازه‌ی اصلی، روی آن‌ها کلیک کنید!
یکی از بهترین مکانهای تاریخی که در اصفهان دیدم کلیسای وانک بود. در وانک خبری از شلوغی و بی برنامگی اماکن باستانی دیگر مثل عالی قاپو نبود.
دیدن از این کلیسا به لطف قرار فرفری که با دوستان اصفهانی در محله جلفای اصفهان گذاشته بودیم، نصیبم شد.
از پله های عالی قاپو که بالا می روی، تا رواق اصلی عمارت، هر جا که دست آدمی را یارای رسیدنش بود، پر است از کنده کاریهای یادگاری بازدیدکنندگان! حال بگذریم از متعصبهای به ظاهر مذهبی که خواستند طرح امنیت اجتماعی را در مورد صورتکهای روی بنا هم اعمال کنند و حجاب بر رخشان بگسترانند!
امسال رو با سفر آغاز کردیم! مقصد نهایی اصفهانه، اما قبل از اون یک روز رو در تهران گذروندیم و از باغ وحش ارم دیدن کردیم.
“دهشال” دهستانی است از توابع شهرستان آستانه اشرفیه در استان گیلان. و البته زادگاه مادرم.
“شال” در زبان محلی هم به معنی “شغال” است و هم به معنی “شالیزار”. شغل اصلی مردم این روستا کشاورزی است و یکی از مرغوبترین برنجهای آستانه در این منطقه کاشت میشود. از همین رو آنجا را “دهشال” یعنی “ده شالیزار” گویند. از سوی دیگر در ایام قدیم، شغال که حیوانی است در زمره سگ سانان، در این منطقه به وفور یافت میشد، لذا میتوان “دهشال” را به ” ده شغال” هم معنا کرد که البته امروزه این معنی منسوخ شده است!
بعد نوشت (۱۹/۲/۸۷): یکی از خوانندگان عزیز تذکر داده اند که وجه تسمیه هایی که برای “دهشال” آورده ام صحیح نیستند. ایشان گفته اند “شال” نام قبیله ای است که در زمانهای قدیم در این “ده” اقامت داشته اند.
بد نیست بدانید که سالها پیش از آنکه بقعه سیدّ جلال الدّین اشرف (ع) در آستانه اشرفیه بنا گردد، و “کوچان” به برکت وجود این امامزاده به “آستانه اشرفیه” بدل گردد، خود یکی از توابع دهستان بزرگ دهشال بوده است. اما امروزه با وجود گذشت سالها، بدلیل کم توجهی مسئولان همچنان به صورت روستایی بی بضاعت باقی مانده است که مردم آن حتی از داشتن آب آشامیدنی سالم هم محرومند.
عکسهای زیر را از اطراف خانه پدربزرگم در دهشال گرفته ام:
شالیزراهای برنج حالا دیگر کاملاً سبز شده اند، و میروند که در تابستان به بار بنشینند
این میوه ها را اینجا “انبوه” میخوانند!
شنیدید میگن بوقلمون صفت؟!
این جوجه تازه چند روز است که بدنیا آمده و البته ماشینی هم نیست!
اینها هم درست مثل ما، با وجود طبیعت زیبایی که در اطرافشان هست، دربندند…