Tag: انتقاد از جشنواره وب ایران

لا به لای زندگی، در کنار مردم، در خیابان یا داخل تاکسی، گاهی حرف‌هایی شنیده می‌شوند که بار دردشان را به تنهایی نمی‌شود تاب آورد. شاید  نوشتن‌شان و درمیان گذاشتن‌شان با دیگران کمی سبک‌مان کند. شما هم اگر جایی برای بازگو کردن ندارید، می‌توانید اتفاقات لابه‌لای زندگی‌تان را برایم ایمیل کنید تا از طریق بلاگ‌نوشت با دیگران در میان بگذاریم.

مسافر عقبی تاکسی، خودش راننده نیسان بود. می‌گفت دیشب بار انار آورده تا در بازار میوه تحویل دهد. راهش دور بوده و جاده‌اش ناهموار. گویا فاصله زیادی را در جاده خاکی پیموده بود و باران هم شدت داشته. ساعتی بعد گیرش به پلیس می‌‌افتد! به بهانه گلی شدن پلاک ماشین، رک به وی می‌گویند که یا باید ۲۵هزار تومان جریمه بپردازی و یا اینکه چند لیتر بنزین به ما بدهی و خودت را خلاص کنی!

راننده‌ی بی‌پناه راه دوم را می‌پذیرد. ۳۰ لیتر بنزین از کارت بنزینش کسر می‌کند و هزینه‌اش را هم خودش از جیب می‌دهد. با ناراحتی می‌گفت: «خیلی نامردی کردن. پلاک ماشینم مشکلی نداشت. فقط ۱۲۰۰۰ تومان در جیب داشتم که آن هم پول بنزین‌شان را دادم… تا آخر عمر از این ماجرا خواهم سوخت.»

راننده تاکسی با شنیدن ماجرا یکی از گیرافتادن‌های خودش را تعریف کرد. می‌گفت قبلاً بارها داستان رشوه گرفتن مامورها را شنیده بود اما هرگز باورش نمی‌شد این‌قدر رک رشوه بخواهند. تا اینکه یک‌بار در اتوبان رشت – قزوین خودش گیراین‌گونه افرادی افتاد!

با شنیدن این حرف‌ها، یاد تصادف چندی پیش خودم افتادم. با اینکه وانت به قصد دور زدن بریدگی، بی‌هوا مسیر مستقیم مرا بریده بود و موجب تصادف شده بود، اما مامور بی‌انصاف به من گفته بود که اگر دست به جیب نکنم ممکن است براساس تبصره‌هایی قضیه را ۵۰-۵۰ معرفی کند، که آن وقت نمی‌توانم از پول بیمه ماشین مقابل استفاده کنم!

واقعاً اوضاع بدی است! حتی کسی گمان نمی‌کرد که گزارش دادن به بازرسی مشکل را حل کند. گویا همه عادت کرده‌ایم به این احوال. و چه چیزی بدتر از عادت‌‌‌های عذاب‌آور؟!

پی‌نوشت: در هر صنفی، هم آدم خوب هست و هم آدم بد. مسلماً هرگز پاکی و قداست افراد نیک، حتی با بدکاری اکثریت اعضای آن صنف لکه‌دار نمی‌شود. در مورد نیروی انتظامی هم همین‌طور است. هستند پلیسانی که شرافت‌شان بیش از این حرف‌ها ارزشمند باشد، که البته شنیدن این قضایا برای آن‌ها بیش از دیگران دردآور است.

شاید در جریان باشید که مدتی است داوری سومین دوره جشنواره آن‌لاین وب ایران، آغاز شده است، که از قضای روزگار، بنده نیز یکی از داوران انتخاب برترین‌ها در این جشنواره می‌باشم.

جشنواره آن‌لاین وب ایران برای نخستین بار در سال ۱۳۸۶ توسط پایگاه خبری وبنا برگزار شد. هدف این جشنواره انتخاب برترین‌های وب فارسی در زمینه‌های مختلف و معرفی آن به سایرین می‌باشد که توضیحات تکمیلی را می‌توانید در این صفحه بخوانید.

برخلاف دو دوره‌ی قبل، دوره‌ی جاری با سیاقی جدیدتر و کامل‌تر آغاز شد. در مرحله‌ی اول صاحبان وبگاه‌ها از اول دی‌ماه تا نیمه‌ی اسفند ماه سال پیش با تکمیل نمودن فرم‌هایی، سایت‌های خود را برای قرار گرفتن در معرض داوری به این جشنواره معرفی کردند.

پس از آن، طی یک دوره‌ی تقریباً سه ماهه، برگزارکنندگان جشنواره، ضمن تقسیم‌بندی وبگاه‌ها و انجام یک داوری اولیه، سیستم تحت وبی را جهت برگزاری بخش داوری آماده کردند که طی آن داوران، ضمن بررسی وبگاه‌های ارائه شده در بخش‌های مختلف، به آن‌ها امتیاز می‌دهند.

البته به نظر من، این پروژه، یک پروژه‌ی قابل تحسین و جالب است که حضور آن در جامعه‌ی وب ایران، می‌تواند موجب ارتقای وب‌ستان فارسی شود. اما گذشته از این معتقدم که چنین پروژه‌هایی ضمن احتیاج به حمایت، نیاز به دریافت بازخوردهای انتقادی نیز دارند تا در هر دوره قوی‌تر از قبل ظاهر شوند و بدین‌ترتیب جهشی رو به رشد داشته باشند. از همین رو بنده نیز تصمیم گرفتم تا پس از طلب رخصت از برگزارکنندگان این همایش، برخی از اشکالاتی را که در این پروژه می‌بینم -قبل از اعلام نتایج- به سمع و نظر علاقمندان برسانم. به این امید که در مدت زمان باقیمانده تا اعلام نتایج برخی از آن‌ها مرتفع گردند.

یکی از اشکالاتی که به نظر پیش و پا افتاده می‌آید، به تعویق انداختن مداوم زمان‌بندی برگزاری جشنواره است، که به نظر من در شأن یک جشنواره‌ی وزین نمی‌باشد.

لازم به ذکر است که تاکنون دو بار زمان نهایی اعلام نتایج به تعویق افتاده (از پایان اردیبهشت به پایان خرداد و حالا از پایان خرداد به تاریخی نامعلوم!)، که در مرتبه‌ی دوم، با وجود آغاز زمان داوری، هنوز بخش خبری جشنواره درباره‌ی زمان دقیق آن اطلاعی را به دست نداده است.

عدم تبلیغات فراگیر و توجه نکردن به سرویس‌های وب۲ئی نیز یکی از دیگر از اشتباهاتی است که به نظر بنده در برگزاری این جشنواره خودنمائی می‌کند.

نه تنها برگزارکنندگان یک جشنواره‌ی سراسری، هزینه‌ای را جهت تبلیغ در سایت‌های پربازدید نکرده‌اند که حتی از در اختیار قرار دادن لوگوهای حمایتی، جهت انتشار داوطلبانه در وبگاه‌ها نیز دریغ کرده‌اند.

همچنین از یک اتفاق تحت وب انتظار می‌رود که در استفاده از ابزارهای وب نیز پیش‌رو باشد. راه‌اندازی یک حساب کاربری در سایت twitter یا یک صفحه‌ی هواداری در Facebook یا سایت‌های مشابه می‌توانست در به روزتر بودن جشنواره و افزایش هیجان ناشی از آن در وب فارسی تاثیرگذار باشد. کاری که اکنون برخی از داوران جورش را می‌کشند.

البته در این بین باید از برگزارکنندگان جشنواره بخاطر راه‌اندازی وبگاه بخش داوری تقدیر کرد که البته اطلاع‌رسانی و تبلیغ درباره‌ی همین وب‌گاه نیز به عقیده‌ی بنده مورد کم لطفی قرار گرفته است.

یکی دیگر از بخش‌هایی که به شدت مرا آزرده خاطر کرده است، بخش وبلاگ‌های جشنواره است. با وجود این‌که تنها چند ساعت جهت بررسی وبگاه‌های این جشنواره وقت صرف کرده‌ام، اما در همان نگاه اول دانستم که به عقیده‌ی من، وبلاگ‌های معرفی شده جهت داوری، به هیچ وجه نمی‌توانند نماینده‌ی برتری برای وبلاگستان فارسی در این جشنواره  باشند.

گرچه ملاک عمل جشنواره، ثبت‌نام صاحبان وبگاه‌ها بوده است، اما اجباری بودن تکمیل بندهای نام و نام‌خانوادگی اصلی، شماره تلفن و آدرس، یکی از مهمترین عللی بود که موجب شد تا وبلاگستان فارسی، که اکثریت قریب به اتفاق ساکنان آن بصورت ناشناس مطلب می‌نویسند، از این پروژه استقبال نکند. دلیل این گفتار وجود تعداد بسیار اندکی (حدود ۵۰ تا) وبلاگ است که به نظر من با وجود دارا بودن بالاترین مقدار در تولید محتوای فارسی در وب، به شدت از اعتبار جشنواره می‌کاهد. گذشته از این، انتخاب دو دبیر علمی برای این تعداد محدود خود جای سوال دارد که فعلاً از آن می‌گذرم.

در پایان، ضمن اعلام حمایت مجدد از این پروژه، به استحضار می‌رسانم که بنده به هر روی، نظر خود را درباره وبگاه‌های ارائه شده در بخش داوری، با توجه به همان جامعه‌ی آماری موجود در اختیار برگزارکنندگان قرار خواهم داد. اما امید دارم که گوشزدهای حقیر، که طی این گپ‌زنی خودمانی ارائه شد، موجب تصحیح برخی از کاستی‌ها شود.