الحمدلله از وقتی ما کافی نت باز کردیم، جنبش دولت الکترونیکی هم در این مملکت آغاز شد! اکثر سازمانها و ادارات دولتی و غیر دولتی، انواع و اقسام ثبت نامها و پیگیریهای ارباب رجوع هاشون رو انتقال دادن به اینترنت تا هم خودشون راحتتر باشن و هم ملّت گرانقدر.
با اینکه این پروژه عظیم هم مثل پروژه عظیم صدور کارت هوشمند سوخت، نفساً شایسته و قابل قدردانی است، اما نحوه پیاده سازی و اجرای اون عجولانه و بی برنامه به نظر میرسه و همین موضوع باعث شده تا این ارزش هم به ضد ارزش تبدیل بشه.
به حکم عقل، برای اجرای هر پروژه ای، شما در ابتدای امر نیاز دارید تا ابزارها و زیربناهای مناسب اون رو آماده کنید تا حداقل در بدو شروع کار به مشکل برنخورید و اگر هم قراره شکست بخورید، در مراحل بعدی باهاش مواجه بشید. پایه ای ترین و اساسی ترین ابزار و زیربنای دولت الکترونیک آنگونه که از تعریفش برمیاد، چیزی نیست جز «اینترنت». گرچه بزرگترین مشکل فعلی طراحی غیرعلمی و ناشیانه اکثر سایتهای دولت الکترونیک (مثل پیگیری کارت هوشمند سوخت، باشگاه کار، تعاونی مسکن مهر و…) است، اما از این موضوع که بگذریم، آیا واقعاً همه ایرانیان به اینترنت دسترسی دارند؟! آیا اصلاً همه میدانند که اینترنت چیست و برای انجام کارهاشون به کجا باید مراجعه کنند؟! آیا نظارتی بر افراد و شرکتهایی که در این زمینه ها خدمات ارائه میکنند وجود دارد؟!
درهمین شهر کوچک آستانه اشرفیه، من شاهد نوسان قیمتهای وحشتناکی بوده ام. بطوری که برای یک نوع ثبت نام اینترنتی از ۵۰۰ تا ۲۵۰۰ تومان در شرکتهای مختلف قیمت داده میشه. و البته همین نوع ثبت نام رو دفاتر خدمات دولت الکترونیک (پلیس + ۱۰) به قیمت ۵۰۰۰ تومان انجام میدن! حالا بگذریم، از انواع و اقسام حربه های تبلیغاتی و دروغهای شاخداری که برای جذب مشتری بکار برده میشه و اصلاً هم مشخص نیست که آیا ثبت نام به درستی انجام میگیره یا برای در آوردن چندرغاز، با زندگی ارباب رجوع بازی میشه!
و ملّت بیچاره درباره چیزی که سر در نمیارن، چطور میتونن اعتراض کنند؟!
بعد از دو هفته جنگ و جدالهای رسانه ای درباره تجاوز نظامیان انگلیسی به آبهای ایران، بالاخره دولت ایران مبتدرانه و مقتدرانه به این قائله فیصله داد و با بوسه، سیلی محکمی به انگلیس و شریکانش زد!