با اینکه هر ساله بر بودجه‌های مربوط به تبلیغات اسلامی افزوده می‌شود، ولی هر بار که ماه رمضان فرا می‌رسد، بر تعداد افرادی که می‌پرسند «چرا روزه می‌گیرید؟» اضافه می‌شود. که البته جای بسی تشکر از مسئولین رسانه‌ای و صاحبان تریبون و منبر دارد! اما از آقایان که بگذریم، آن‌چه در ادامه می‌خوانید، دل نوشته‌های شخصی بنده است در خصوص علت روزه‌داری‌ام. که نه اصراری بر درستی آن‌ها دارم، و نه قصد آن‌که کسی را مجاب کنم تا با خواندنش روزه‌دار شود.
من رهرو آن دینی هستم که خداوندگارش می‌فرماید: «اگر نیکی کنید، به خود نیکی کرده‌اید، و اگر بدی هم کنید، به خود بدی کرده‌اید» لذا روزه گرفتن من نه برای خدایم که برای خودم است. که البته او را نیازی به روزه‌داری من نیست، اما مسلماً می‌خواهد و خوشحال می‌شود اگر من بهتر از اینی باشم که هستم.
یکی از خصلت‌های منِ بشر، درگیر شدن در روزمرگی‌ها و عادت کردن است. وقتی درگیر روزمرگی می‌شوم، خیلی وقت‌ها فراموش می‌کنم که چرا انسانم، و گاهی از یاد می‌برم که چگونه باید انسانی رفتار کنم. بنابراین اینکه ایامی به خود آیم و از خود مراقبت کنم، امری بس ضروری و لازم است. لذا لازم است که روزمرگی‌های زندگیم بر هم بریزد، و همیشه به یاد داشته باشم که از خود مراقبت کنم.
خواب و خوراکِ روزمرگی‌هایم را به هم می‌ریزم. گرسنه و تشنه می‌مانم تا به یاد داشته باشم که باید آدم بهتری باشم. که تأمل کنم کیستم، از کجا و بهر چه آمده‌ام، و به کجا خواهم رفت.
و البته مراقبه می‌کنم تا خدایی را که میان روزمرگی‌ها گم کرده‌ام، بیشتر یاد کنم، و به یاد آورم که چقدر مهربان است و چقدر دوستم دارد…
باشد که خودش یاری‌گرم باشد…
