بلاگ‌نوشت

پسرم؛

کودکی من در زمانه‌ای گذشت که جنگی که گفتند تحمیلی بوده، بر همه چیز سایه افکنده بود. گرچه بعدها که بزرگتر شدم فهمیدم همه‌‌ی داستان این نبود.

زمانی که باید جوانی می‌کردم، همراه شدم تا سرزمینی آباد و آزاد برای زیستنت بسازیم. اما شاید نه آن‌چنان که باید.

و اکنون تو و هم‌نسل‌هایت در جنگلی از سرگرمی‌ها احاطه شده‌اید، و این تنها کاری بود که از عُرضه‌مان برآمد تا ویرانه‌ای که وطن می‌نامیمش را از چشمان معصوم‌تان پنهان کنیم تا همچنان دوستمان داشته باشید.

اما روزی می‌رسد در آن سوی دنیا کودکی می‌فهمد‌ که بابانوئل دروغ بود، و اینجا در سرزمین پدری، تو در خواهی یافت که تنها حقیقت، کودکی بود.

آرسانم؛

امروز کودکیِ تو بیش از آنکه بر تو مبارک باشد، بر من نعمتی است تا شرمِ خویش را در پسِ آن، بخاطر بارقه‌ای از دروغ که از سرزمین پدریت به ارث خواهی برد، پنهان کنم.

پس روزمان مبارک…

۱۸ سال از ۱۶ شهریور ماه ۱۳۸۰، روزی که نخستین محتوا در قالب وبلاگ فارسی روی وب منتشر شد می‌گذرد. گرچه این روزها «وبلاگ» واژه‌ی آشنایی نیست و در دنیای مجازی ما گم شده، اما همین روز خاص موجب شد تا سری به آرشیو بلاگ‌نوشت بزنم و راستش را بخواهید خودم هم با یادآوری روزهای پر ذوق و شوقی که در بلاگستان فارسی داشتیم، هوش از سرم پرید!

پیش از این‌، بارها در چنین روزی نوشته‌ام. بیایید تورقی به آن‌ها بزنیم:

وبلاگ‌ها، نقطه آغاز حضور افراد مستقل در دنیای وب، و شکل‌گیری اجتماعات انسانی در پهنه وب هستند. دنیای وب امروز، هم شکل و هم قدرت نفوذش را مدیون وبلاگ‌هاست. وبلاگ‌ها سرآغاز مسیری هستند که وب را با زندگی روزمره آدمیان روز به روز عجین‌تر می‌کند. و بلاگستان، ساقه درخت تنومندی است که شاخه‌هایش به شکل شبکه‌های اجتماعی سر برآورده و بیش از پیش اجتماع آدمیان را به هم مربوط کرده است. و همه این‌ها جهان را به جای بهتری برای زیستن بدل کرده‌اند. (- هویتی بنام وبلاگ)

البته، امروزه کسی برای داشتن آدرس مجازی، ملزم به راه انداختن یک وبلاگ نیست. صدها پروفایل می‌توانید داشته باشید و هزاران دوست و آشنا را می‌توانید در آن‌ها به خود لینک کنید. حرف‌ها، عکس‌ها و فیلم‌های‌تان را براحتی می‌توانید منتشر کنید و لایک و کامنت جمع کنید. آری! همه چیز خوب و ساده شده، اما هنوز هم اگر حرفی برای گفتن دارید که می‌خواهید جدی‌تر گرفته شود، ماندگارتر باشد، بیشتر دیده شود و همیشه شنیده شود، باید حتماً یک وبلاگ داشته باشید… (– باید حتماً یک وبلاگ داشته باشید…)

روزگاری وبلاگستان فارسی یکی از بزرگترین اجتماعات وبلاگی دنیا محسوب می‌شد. اما به تدریج این عظمت رو به افول رفت و این روند رو به نزول حتی در واشنگتن پست هم به همت بلاگرهای ایرانی بازتاب یافت. خیلی‌ها شبکه‌های اجتماعی را عامل مرگ بلاگستان فارسی می‌دانستند و آن‌ها را مسئول تغییر ذائقه مخاطبان معرفی می‌کردند. اما به نظر من، نگاه اغلب ما اینگونه است که وبلاگها و شبکه‌هاى مجازى دو پدیده جدا هستند، اما شاید بتوان اینگونه نگاه کرد که شبکه‌هاى مجازى نسل جدیدى از وبلاگها می‌باشند و وبلاگ پدر توییتر و فیس بوک و… است! (– آنچه که بر سر بلاگستان آمد…)

به اعتقاد من امروزه از تعداد بلاگرهای فارسی نه تنها کم نشده که چه بسا بیشتر و متنوع‌تر هم شده‌اند، اما آفت بزرگی که وجود دارد این است که بسیاری از آن‌ها وبلاگ‌شان را در جای نامناسبی بنا می‌کنند. قبلاً که مطلبی تحت عنوان «وبلاگ‌تان را روی تلگرام بنا نکنید!» نوشته بودم، بلاگر عزیزی عنوان کرده بودند که باید جایی نوشت که مخاطب آنجاست. نمی‌توان گفت که این حرف بیراه است، اما به نظر من وبلاگ‌ها و شبکه‌های اجتماعی، لازم و ملزوم همدیگرند و باید در کنار هم بکار گرفته شوند. اصلاً شاید یکی از کمبودهای حال حاضر دنیای وب، سرویسی است که بتواند به درستی این دو پدیده را در کنار هم قدرت ببخشد و تعادل را برقرار سازد. (-[بازی وبلاگی] وبلاگ‌ها و شبکه‌های اجتماعی)

از شما چه پنهان، همان‌گونه که از آرشیو بلاگ‌نوشت هم بر می‌آید، مدتهاست که اینجا به روز نمی‌شود، و پرواز خیال، بارها تا آنجا پیش رفته که تصمیم گرفته‌ام اینجا را کاملاً خاموش کنم. اما هنوز که هنوز است، نه دستم به آن می‌رود و نه به این! گویا هر روز منتظرم تا اتفاقی بیافتد و روزهای خوب بلاگستان بازگردند. شاید همین کمپینی که بعد از ماهها موجب کنار رفتن غبار اینجا شده را باید به فال نیک بگیرم. اصلاً شاید قدرت همین روز و یادآوری دوران خوش گذشته باشد که هر سال روحی دوباره در کالبد اینجا می‌دمد و خاموشیش را برای یکسال دیگر به تعویق می‌اندازد!

پی‌‌نوشت:کمپین روز وبلاگستان فارسی در ویرگول

یکی از سخت‌ترین کارهای این روزها، نوشتن و سخن گفتن از اسلام است، آن هم در کشوری که داعیه‌ی پیشرو بودن در اسلام را دارد! شاید بر اساس شناسنامه‌ی آبا و اجدادی همه مسلمان باشیم، اما همین که لب به سخن گفتن از اسلام می‌گشایی با هزاران طعنه و سوال روبرو می‌شوی.

امروزه سوالات زیادی درباره اسلام مطرح است که خیلی از آن‌ها از دلِ خود قرآن در آمده‌اند و حتی خیلی وقت‌ها جواب قانع‌کننده‌ای هم به آن‌ها داده نمی‌شود. متاسفانه خیلی وقت‌ها ما اسلام را با آنچه که دور و بر خودمان می‌بینیم و با درس‌های حکومتی که به ما داده‌اند می‌شناسیم و خیلی از این ابهاماتی هم که مطرح می‌شود در حقیقت به همین درس‌های حکومتی و رفتارهای به اصطلاح مسلمانان بر می‌گردد نه به خودِ اسلام.

بگذریم! قصدم ورود به این گونه مباحث نیست. فقط می‌خواهم از شمایی که دوست دارید اسلام را بشناسید، دعوت کنم، تمام آنچه که فکر می‌کنید از اسلام می‌دانید را کنار بگذارید و برای شناخت دوباره‌ی اسلام به «قرآن» بازگردید.

البته خودِ من بارها به معانی آیات رجوع کردم و اگر بخواهم روراست باشم، چیزی دستگیرم نشد! برای فهم قرآن لازم است که به زبان عربی مسلط بود، تاریخ دانست و با نظریات مفسران مختلف آشنا بود. پیشنهاد می‌کنم اپلیکیشن ترجمه و تفسیر صوتی قرآن حکیم با شرح و تفسیر عبدالعلی بازرگان را روی تلفن هوشمند خود نصب کنید (نسخه ios – نسخه Android) و هرگاه که فرصتی دست داد یا ابهامی در خصوص آیه‌ای داشتید بخوانیدش یا به توضیحاتش گوش دهید.

صادقانه بگویم، با تفسیر آقای عبدالعلی بازرگان، از دریچه‌ای جدید به اسلام و قرآن می‌نگرم و واقعاً حیفم آمد که شما از این پنجره دنیا را نبینید.

ماجرا از آن قرار است که در انتخابات شورای شهر گذشته، رفتگری در شهر رشت مورد اقبال مردم قرار گرفت و توانست به جمع اعضای شورای شهر بپیوندد. و حالا نامه‌هایی از وی در فضای مجازی دست به دست می‌گردد که نه تنها پر از غلط‌های املایی است که جمله‌بندی‌هایش در حد دانش‌آموزان دوره ابتدایی است! نتیجتاً عده‌ کثیری ایراد می‌گیرند که «روز انتخابات باید فکر اینجاها را می‌کردید» و عده‌ای دیگر توجیه می‌آورند که «آن انتخاب در حقیقت دهن کجی بوده، نه اینکه انتخاب ما باشد»!

پیش از این در شهرستان آستانه اشرفیه نیز خودم شاهد بوده‌ام که چطور جو طنز سیاسی روزهای انتخابات می‌تواند کسی را شوخی شوخی به جمع منتخبان وارد کند! به نظر من بیش از آن‌که این نوع انتخاب‌ها حاصل تفکر و برنامه‌ریزی برای به اصطلاح «دهن‌کجی» باشد، حاصل جوگرفتگی و شوخ‌طبعی بیجای جامعه است که برای توجیه آن دست به دامان زمین و زمان می‌شویم! و البته بودند کسانی هم که فکر می‌کردند این همه آدم باسواد که تاحالا بر مسند بوده‌اند چه گلی بر سر ما زدند، یکبار هم یکی از جمع خودمان برود تا شاید حق‌مان را بستاند! و حالا همین دسته پوزخند می‌زنند و برای‌شان مهم نیست که اصلاً چه خبر است!

به هر روی فعلاً که مملکت‌داری را برای‌مان طنز کرده‌اند، ما هم کلاً به سخره‌اش گرفته‌ایم. تا ببینیم تا کی و تا کجا و تا چند نسل بگذرد تا به خود آییم…

جدی نگیرید. بخندید :D