گرفتن مجوز انتشار، یکی از مشکلات بزرگ روزنامه‌نگاران و نویسندگان ایرانی است. در چنین شرایطی فعلاً اینترنت یکی از بهترین راه‌ها برای انتشار افکار به نظر می‌رسد. یکی از دوستان روزنامه‌نگار همشهری و کار درست من هم در همین راستا اقدام به انتشار یک مجله اینترنتی فکری و فرهنگی با نام «پیام جنگل» نموده است:
پیام جنگل ، مجله ای است فکری و فرهنگی برای گیلانی های ایران و تمام جهان ، آنها که عاشق دیار و فرهنگ سرزمین سرسبز خود هستند و هر جا که باشند دلشان برای گیلانشان می تپد . آنها که زندگی در جهان امروز با همه مشکلات و گرفتاری هایش ، بی خبر از اطرافشان نمی کند . به استقبال جهان فردا می روند اما با کوله باری پر از آگاهی از زمینه فرهنگی خود .
شناخت جهان از این نگاه ، با شناخت محیط اطراف هر انسان آغاز می شود . کوششی فروتنانه برای پی بردن به چیستی امور فرای آنچه تصویرها و تفکرات قالبی می نمایاند . بی تردید آن کس که می پندارد جهان را می شناسد اما از محیط زندگی اطرافش نا آگاه است ، نه این را دارد و نه آن را می شناسد . آگاهی از جهان اطراف به مثابه یک کل ، نیازمند شناخت موزاییک وار اجزای تشکیل دهنده آن است . در دایره علوم انسانی نیز – که در این مجله بیشتر سر و کارمان با آن خواهد بود – آن کس که تئوری می داند اما نمی تواند آنرا بر جامعه خود سوار کند ؛ نه از نظریه و نه از علوم اجتماعی و انسانی چیزی نمی داند.
بومی گرایی در علوم انسانی ، در کنار آشنایی با تحولات سریع جهان ِهمچنان در حال جهانی شدن ، هدفی است که مجله پیام جنگل دنبال می کند . تلاشی است برای آشتی بین فکر بومی گرایی و ایده جهان وطنی. میوه این دوستی هر چه که باشد بی شک برای آنهایی که دلداده طبیعت ، زبان ، فرهنگ و آداب و رسوم ِبود و باش گیلکانه خود اند ، شیرین خواهد بود . شناخت مقدمه ی وسعت یافتن آدمی است . کسی که از مرزهای شهر خود چیزی نمی داند، اگر از کهکشان ارتباطی سیاره ما ، سخن نگوید ، بهتر و شایسته تر است .
تاکنون دو شماره از نشریه‌ی پیام جنگل با آثار ارزشمندی از صاحب‌نظران توانمند بصورت فایل PDF منتشر شده است که برخلاف ظاهر نچندان دلچسب سایت، دارای صفحه‌بندی خوبی هم هست.
ضمن عرض دست‌مریزاد به مهدی بازرگانی عزیز بخاطر زحمات بی‌مزد و منتی که می‌کشد، پیشنهاد می‌کنم که حتماً شماره‌های اول و دوم نشریه پیام جنگل را دانلود کنید و ورق بزنید. مسلماً چیزهای زیادی برای خواندن و لذت بردن در آنها خواهید یافت.
همان‌طور که روزانه در وعده‌های مختلف، برای سیر کردن شکم‌مان غذا می‌خوریم، فکرمان هم نیاز به غذا دارد تا سیر شود. حتی اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، به نظر می‌رسد که فکرمان بارها گرسنه‌تر است و بیشتر عطش دریافت خوراک‌های فکری را دارد.
