در ترکیه، بین مردم که هستی این‌گونه به نظر می‌رسد که خیلی‌ها به اردوغان و سیاست‌هایش انتقاد دارند و حتی خیلی‌ها دوست دارند که او نباشد. شاید همین ظاهر ماجرا هم موجب شد که عده‌ای ارتشی به فکر کودتا بیافتند، با این خیال که احتمالاً از جانب مردم حمایت خواهند شد. ولی اوضاع کاملاً برخلاف تصور آنها پیش رفت!

شاید اردوغان خوب نباشد و بایستی که برود، اما به گمانم زمانه‌ی بیرون کردن‌های به زورِ اسلحه، آن هم بدون برنامه‌ای مشخص برای آینده، زیرِ لوای چند کلمه‌ی خوش سیما، مانند حقوق بشر و دموکراسی و آزادی بیان، گذشته است. خصوصاً که همین چند سال پیش کلی از کشورهای عربی، آن را آزمودند و طرحی بهتر نیانداختند.

شخصاً برای مردم ترکیه بخاطر هوشمندی‌شان و نافرجام ماندن کودتا خوشحالم. اما امیدوارم که حاکمانش نیز به جای غرقه شدن در شادمانیِ پیروزی، دریابند که این حمایت مردمی، بیش از آن‌که حمایت از حاکمیت فعلی باشد، حمایت از دموکراسی بوده، و بسا که در پسِ آن بسی مخالفت نهفته باشد…