صبح امروز یک اتفاق تاریخی افتاد و پس از حدود ۱۰ سال مذاکرات بی‌نتیجه برسر برنامه هسته‌ای، ایران و گروه ۵+۱ به یک توافق اولیه رسیدند.
به نظر من آنچه که بیش از همه موجب رسیدن به این توافق شد، تغییر تیم مذاکره کننده ایرانی و مهم‌تر از همه روش دیپلماتیک دکتر ظریف و دکتر روحانی بوده است، که از یک طرف توانستند طرف داخلی را مجاب کنند و از طرف دیگر غربی‌ها را متقاعد نمایند. که واقعاً باید به ایشان دستمریزاد گفت.
به هر حال در سال‌های پیش اتفاقاتی پیرامون برنامه هسته‌ای ایران افتاد و خبرها و گفتارها و رفتارهایی صورت گرفت که اکثر کشورهای جهان چه عامدانه و چه غیرعامدانه ایران را مورد اتهام قرار دادند و درست یا غلط سلامت و صلح‌آمیز بودن برنامه‌های هسته‌ای‌مان را زیر سوال بردند. این روند به دلیل مذاکرات بی‌نتیجه و طولانی موجب بدتر شدن دید طرف‌های غربی شد و نتیجه‌اش تحریم‌های بی‌سابقه علیه ایران بود. که خسارات زیان‌باری به کشور وارد کرده و می‌کند. لذا در چنین شرایطی که بهانه‌های بسیاری دست طرف مقابل داده‌ایم، منطقی نیست که انتظار گرفتن امتیازات بالا در مذاکرات داشته باشیم، چرا که می‌بایست قبل از هرچیز علامت سوال موجود را از سرمان دور کنیم و ابهامات را برطرف کنیم تا از این طریق هرگونه دلیل بهانه‌جویی را از طرف مقابل بگیریم و سپس در جایگاه برابر به مذاکرات ادامه دهیم. بنابراین همین که توانستیم برحق ادامه دادن غنی‌سازی، که طرف‌های غربی به شدت با آن مخالف بودند، پافشاری کنیم و حتی در دوره شش ماهه توافق شده هم آن را ادامه دهیم، خود نشان از پیروزی در مذاکرات دارد. چه بسا که اگر امتیاز غنی سازی را هم به کل واگذار می‌کردیم، می‌توانستیم امتیازات بیشتری هم بگیریم. اما به قولی این موضوع خط قرمز ما شد و جای بسی خوشحالی دارد که دکتر ظریف و همکارانش توانستند آن را حفظ کنند. چرا که مسلماً طرف غربی چیزی برای از دست دادن نداشت و برایش به اندازه ما مهم نبود که این مذاکرات به نتیجه برسد!
اما خبر خوش دوم امروز، حمایت رهبری از توافقنامه ژنو بود. چرا که بیم آن می‌رفت، افراطیون داخلی توافق انجام شده را نپذیرند و در مسیر تیم مذاکره‌کننده برای اجرای مفاد تعهد شده سنگ‌اندازی نمایند. اما حالا با تقدیر رهبر، مسلماً کارشان سخت‌تر خواهد شد و این هم‌جریانی را باید به فال نیک گرفت.
به هر حال آنچه که امروز اتفاق افتاد، تازه شروع یک مسیر جدید است. امیدوارم و البته خوشبینم که ایران بتواند در این دوره هوشمندانه عمل کند و جایگاه ایران را تا حدی ارتقا دهد که در مذاکرات بعدی، نه بعنوان بدهکار و متهم که بعنوان طلبکار بر صندلی بنشیند و بتواند حقوق از دست رفته‌ی ناشی از فشارهای چند سال اخیر را مطالبه کند و ایرانی‌ها بتوانند راحت‌تر زندگی کنند. باشد که چنین شود…