به یاد ندارم تاکنون فیلم ایرانی دیده باشم که این‌قدر مرا بُغضی کند و بارها اشکم را در سالن سینما در آورد.
حوض نقاشی، داستان پدران و مادرانی است که دیوانه می‌نامیم‌شان و از دست کارهایی که کرده‌اند و می‌کنند به تنگ آمده‌ایم. آن‌ها آن‌گونه که سزاوار است برای‌مان زندگی نساخته‌اند، امکاناتی را که لایقشیم در دسترس‌مان قرار نداده‌اند و…
اما آن‌ها هم خسته‌اند، دل شکسته‌اند و امیدی به زندگی بهتر ندارند. همه و تنها امیدشان، فرزندان‌شان هستند و همه چیزشان را فدا می‌کنند تا فرزندان‌شان آینده‌ای بهتر داشته باشند. و این همه‌ی عشق‌شان و همه‌ی زندگی‌شان است…
به پاس عشق پدران و مادران، و به پاس بازی درخشان و فراموش ناشدنی شهاب حسینی و نگار جواهریان باید حتماً حوض نقاشی را دید!
