مدتی است که بخش فارسیِ رسانه‌ی آلمانی دوئچه‌وله، بخش‌های متنوعی را راه‌اندازی نموده است. یکی از قسمت‌هایی که مورد توجه من قرار گرفته، بخش رو در رو و خصوصاً قسمت بلاگکده‌ش است.
وبلاگ فارسی دوئچه وله در حال حاضر فقط شامل یک پست است که در آن پیام مسئول بخش آسیای دوئچه‌وله منتشر شده است. اما قسمت تانژانت، که محلی است برای انتشار مطالب مهمان، تقریباً فعالیت به روزی دارد. در این بخش تاکنون سه وبلاگ‌نویس قدیمی ایران، درباره‌ی اینکه «آیا در دوران شبکه‌های اجتماعی به وبلاگ‌ها نیاز است؟ و چرا هنوز وبلاگ‌نویسی را ادامه می‌دهند؟» چند خطی نوشته‌اند که خواندن‌شان خالی از لطف نیست.
در کل دوئچه‌وله ایده‌ی خوبی را شروع کرده، فقط کاش مسئولان این وبلاگ‌ها، دست روئی بر قالب‌شان می‌کشیدند و آن‌ها را از این حالت بهم ریختگی در می‌آوردند و یا حداقل از فونت و رنگ مناسبت‌تری استفاده می‌کردند!
مهمان‌نوشت‌های تانژانت:
من؟ اصرار دارم – سرهرمس هارنا
هر چیز تازه‌ای هم که به میدان بیاید، اما باز هم وبلاگ‌نویسی تعطیل‌بردار نیست – میرزا پیکوفسکی
من هنوز به جادوی نوشتن اعتقاد دارم – سایه
می‌نویسم، پس هستم – آهو نمی‌شوی به این جست‌وخیز، گوسِپند!
بیماری نوشتن – مریم اینا
دور می بینم روزی را که دیگر نخواهم وبلاگ‌نویس باشم – یک پنجره
وبلاگ‌ها به محلی بدل شده‌اند برای زدن حرف‌های مهم‌تر – بلاگ‌نوشت !
این از کارهای خوبی است که وبلاگستان فارسی بهش احتیاج داره و دوئچه‌وله به خوبی این ایده را پیاده کرده :)