امشب از بین “رویای خیس” و “ستاره است”، به تضمین بازی نیکی کریمی تصمیم گرفتیم تا “ستاره است” به کارگردانی فریدون جیرانی رو ببینیم. فیلمی یک ساعته و ربعی که حدود یک ربع اولش بسیار کسل کننده بود. اونقدر بد که اگه دلم برای ۱۰۰۰ تومان پولی که بابت بلیط دادم نمی سوخت، سالن سینما رو ترک می کردم.

البته با جلو رفتن فیلم، داستان که حکایت تلفیق سینما و جامعه است، روشنتر میشه و کم کم متوجه می شیم که فیلم چی میخواد بگه. اما بطور کلی گمان میکنم که این حرفها رو خیلی زیباتر هم می شد گفت.

باز جای شکرش باقیه که مدت فیلم زیاد نبود و ما تونستیم به سریال “جواهری در قصر” هم برسیم. این تنها سریالی هست که در حال حاضر از تلویزیون دنبال میکنم.

با وجود ظاهر زنانه اش، گیر و دارهای گروه متقلب و پارتی باز با گروه مستعد و مردمی برای کسب کرسیهای قدرت دربار، خیلی برام جالبند. گیر و دارهایی که در جامعه ما به شکل مدرنتری رواج دارند. و گرچه شاید گروه متقلب موقعیتهای بسیاری بدست میاره و ضربات مهلکی به رقیبش میزنه، اما در قانون طبیعت مظلوم مستعد محکوم به پیروزی هست و این دیر و زود داره، اما سوخت و سوز نداره!

پ.ن: فیلم مسعود ده نمکی (اخراجی ها) هم از یکشنبه ۲۰ اسفند در رشت به روی پرده میرود.