همه ما به عشق محتاجیم. عشق به اندازه خوردن، آشامیدن و خوابیدن بخشی از سرشت انسان است. گاهی در تنهایی به غروبی زیبا می‌نگریم و می‌اندیشیم: “این زیبایی چه اهمیتی دارد، وقتی کسی نیست که با ما به نظاره آن بنشیند.”
در چنین مواقعی باید از خود بپرسیم چند بار کسی از ما عشق خواسته است و ما روی برگردانده‌ایم؟ چند بار تاکنون هراسان شده‌ایم که به کسی نزدیک شویم و با اطمینان به او بگوئیم که دوستش داریم؟
از تنهایی احتراز کن. تنهایی مانند اعتیاد به خطرناکترین مخدر است. اگر غروب دیگر برایت معنایی ندارد، فروتنی پیشه کن و به دنبال عشق برو. و بدان که چونان دیگر موهبت‌های معنوی، هر چه بخشنده‌تر باشی، بیشتر بهره‌مند خواهی شد.