پس از یکماه تاخیر، بالاخره شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه‌ای را برای برقراری آتش‌بس بین اسرائیل و لبنان به تصویب رساند. قطعنامه‌ای که شاید اگر توفیقات حزب‌الله در متوقف ساختن ارتش اسرائیل از رسیدن به اهدافش نبود، به این زودی‌ها به تصویب نمی‌رسید.
حالا اسرائیلی که از طریق حملات نظامی نتوانست به اهدافش برسد و آن‌گونه که قولش را داده بود حزب‌الله لبنان را ۴۸ ساعته نابود سازد، تصمیم گرفته تا از طرق سیاسی و باز هم به کمک هم‌پیمانش، آمریکا، این‌گونه وانمود کنمد که پیروز جنگ بوده است! گرچه همه می‌دانند که نتیجه بدست آمده در این درگیری‌ها، برای ارتشی که خود را چهارمین نیروی نظامی دنیا می‌داند، بسیار وحشتناک بوده است. توجه داشته باشید که نیروهای اسرائیلی در درگیری‌های زمینی اکثراً در مقابل نیروهای حزب‌الله تن به شکست داده‌اند و مجبور به عقب‌نشینی شده‌اند. تنها برتری نیروهای صهوینیست دارا بودن نیروی هوایی بوده که از آن طریق انتقام شکست‌های خود را با بمباران کردن زیرساختهای شهری و روستایی و کشتن مردم بی‌گناه می‌گرفتند.
اما به هر حال با وجود آنکه قطعنامه شورای امنیت به نفع اسرائیل تنظیم شده است، حزب‌الله و دولت لبنان آنرا پذیرفتند و نشان دادند که برخلاف تبلیغات رسانه‌های غربی، جنگ‌طلب نیستند. ولی از سوی دیگر، اسرائیل برای پذیرفتن آن چند روزی فرصت خواسته تا به قول خودشان در این فرصت شکست سنگینی بر پیکره حزب‌الله وارد نمایند تا نتواند خود را پیروز جنگ معرفی کند! چنین رفتارها و اظهارات واقعاً کودک‌مآبانه و مسخره هستند که بیش از پیش ضعف ابرقدرتهای نظامی را با وجود همه تسهیلاتشان نشان می‌دهند، که غرورشان نمی‌گذارد شکست را بپذیرند و چون گرگ زخم خورده در پی انتقام‌گیری برمی‌آیند، و در کنار همه این واقعیات باز هم خود را مبارزان تروریسم می‌نامند و پرچم‌دار صلح جهانی !! واقعاً که جهان مسخره‌ای داریم…

پ.ن: از جنگ و خونریزی هم که بگذریم، می‌بینیم که جهان ما فقط در روزهای جنگ مسخره نیست، حتّی روزهای صلحش را هم ما با کارمان مسخره می‌کنیم! دیشب برنامه «مهربانی» شبکه سه، صدای پدر پیر رنج‌دیده‌ای را پخش کرد که از بی‌مبالاتی پسرش شکوه می‌کرد. پسری که هشت سال به دیدنش نرفته بود و او را چشم انتظار دیدن روی فرزند و نوه‌هایش قرار داده بود. آه که چقدر زجه‌هایش دردناک بود!
واقعاً چرا باید چنین باشیم؟! چرا نمی‌توانیم خوب باشیم؟! چرا جهان‌مان را اینقدر زشت می‌کنیم؟!
باور کنید که جهان م زیباست، اگر «ما» زیبا بیاندیشیم…