۶ روز دیگه بزرگترین مسابقات فوتبال دنیا شروع میشه. رویدادی که تیم ملی کشور ما هم بعنوان یکی از سی و دو کشور در اون حضور داره. البته ایران در ورزش فوتبال آنچنان صاحبنام نیست و مقامهای قابل توجهی در این رشته بدست نیاورده، اما این اصلاً دلیل نمیشه که بگیم «پس اینبار هم نمی‌تونه»!
من زیاد اهل فوتبال نیستم و از تکنیک‌ها و تاکتیک‌ها زیاد نمی‌تونم بنویسم، اما با تحلیل‌های شاید «من درآوردی» که از اوضاع دارم، امیدوارم که تیم ملّی ما بتونه به دور دوم صعود کنه و روح تازه‌ای از غرور ملّی رو در ایران زمین بدمه.
برای دستیابی به این امر ما شایستگی‌های لازم رو داریم، فقط بایستی خودمون رو باور داشته باشیم، اینجوری حتّی اگه خدای نکرده نتایج خوبی هم نگیریم، حداقل عذاب وجدان نخواهیم داشت. گرچه «خود بودن» گاهی خیلی سخته، اما ما ایرانی‌ها خیلی تو این کار استادیم. من مطمئنم که می‌تونیم از پسِ مکزیک و پرتغال و آنگولا براحتی بر بیایم. بخصوص با این بازی‌های اخیری که مقابل کرواسی و بوسنی انجام دادیم، امید من بیش از پیش شده.
تا اون روز منتظر شروع جام جهانی ۲۰۰۶ می‌مونیم و برای ملّی پوشان کشور عزیزمون دعا می‌کنیم…